Nu het nog kan

Nu het nog kan
Wil ik je verhalen horen
Weten wat je weggegooid hebt
Wat bewaard
Weten waar je vader voor het eerst ontmoet hebt
Wanneer je me verwekt hebt
Hoe gebaard
Heb ik veel gehuild als kind
Wat ik vergeten ben als man
En nu weer wil weten
Nu het nog kan

Nu het nog kan
Moet ik je meer omhelzen
Weer terugverlangen naar je
Warme schoot Je troosten met van jou geleerde woorden
De laatste angst wegnemen
Voor de dood Ik zou je vaker moeten voeden
Met kleine hapjes liefde en dan
Met je huilen moeder
Nu het nog kan

Nu het nog kan
Moet ik je in mijn armen sluiten
Niet belast door leeftijd
Schaamte schuld
Want die volmaakte baby werd iemand met gebreken
Vooral een gebrek
Aan geduld Ik wil nog graag even je zoon zijn
Je hand vasthouden houden van
Kind zijn mama mama zeggen
Nu het nog kan

Ja ik weet best wat ik allemaal zou moeten
Alleen het komt er niet zo van
Ik zing erover in plaats van naar je toe te komen
Nu het nog kan
En jij mama ben je te oud geworden
Ben je misschien te bang
En zwijg je maar
In plaats van los te barsten
Nu

Tekst: Freek de Jonge
Uit: Langzame liedjes (1996) Muziek: Robert Jan Stips