Dag 15: Ga zitten mijn vrienden

ga zitten mijn vrienden
ik vertel het verhaal
van wat mij laatst is overkomen
ik was op weg naar de stad
ik reed langs het kanaal
waar een schip
van de zee lag te dromen
een vrouw hing de was op
keek bezorgd naar de lucht
het was een mistroostige morgen
ik was op weg naar een vriend
die uit de Balkan terugkwam
ieder mens heeft weer andere zorgen

hij ging bij het leger
ik werd pacifist
we streden elk voor een betere wereld
ik werd door de jaren
een geducht demonstrant
en hij in het leger een kerel

de moord op de moslims in Srebrenica
had zijn geloof
en vertrouwen gespleten
het besef van
er niets aan te hebben gedaan
maakte hem slachtoffer
van zijn geweten

ik fietste naar huis
kwam weer langs het kanaal
waar dat schip
nog steeds aan de kant lag
ik zocht vanzelfsprekend
naar de moraal
die dit keer eens niet
voor de hand lag

een week of drie later
hoorde ik dat mijn vriend
zich van zijn leven beroofd had
en ik bad nog die dag
voor het eerst in een moskee
wat ik hem op die middag beloofd had

ik weet nog dat ik zei
ik geloof niet in God
maar hij gaf mij een simpele bede
ik ging door de knieën
boog mijn kop naar de grond
en stamelde stilletjes vrede