YouTube Jewels #1
In deze rubriek zal ik op gezette tijden een you tubefilmpje van wat achtergrondinformatie voorzien.
Vandaag: http://www.youtube.com/watch?v=vng-3R3pPkU
Op 10 mei 2012 nam Rob Wiegman afscheid als directeur van het 10-jarige Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Het programma bestond uit een aantal blokken Rotterdams Volksvermaak, Musical en Cabaret. Tot slot zouden de heren Waardenberg en De Jong er voor zorgen dat Rob Wiegman voorgoed van het toneel zou verdwijnen. Voor het cabaretblok verzorgde Brigitte Kaandorp de samenstelling.
In november 2011 had ik haar na veel moeite weten over te halen om mee te doen aan de manifestatie ‘Leve de Beschaving’ die de aandacht wilde vestiging op de stuitende cultuurafbraak die gaande was door weinig doordachte bezuinigingen.
Ik kon haar vooral overhalen door te bezweren dat mocht zij mij ooit ergens voor nodig hebben dat ik in elk geval haar eerste verzoek hoe dan ook zou honoreren. Alles in het nette natuurlijk. Brigitte liet er geen gras over groeien nog dezelfde week kwam ze met haar vraag: of ik samen met Youp van ’t Hek ‘Vluchten kan niet meer’ wilde zingen bij het afscheid van Rob Wiegman.
Het was Robs diepste wens om ons te verzoenen, want jawel, dat niemand ontgaan, er was animositeit tussen Youp en mij. Ik had het nooit kunnen verdragen dat hij mij in populariteit voorbij gestreefd was en bleef hem af en toe hinderlijk volgen door nogal eentonig op de eentonigheid van zijn programma’s te wijzen. Youp liet het er niet bij zitten en verweet mij me te hebben ingelaten met mannen die sextelefoon-lijnen exploiteerden. Wat waar was, maar niet verboden. Enfin, ruzie in de literaire wereld, Mulisch-Reve, Mulisch- Hermans werden altijd omgeven met de glamour van intellectuele roddel, de onze heette ordinair en waar heb dat nou voor nodig.
We kwamen elkaar wel eens tegen bij een liefdadigheidsvoorstelling of een congres over Alzheimer en dan begroette Youp me altijd met een iets te nadrukkelijk uitgesproken: ‘Collega’ en kwam ik ook niet veel verder dan: ‘Hoe gaat ‘t?’, waarop Youp altijd meldde dat het hem goed ging.
Ik zei tegen Brigitte dat ik er nog even over na wilde denken. Een belachelijke uitvlucht. En omdat uitvluchten ook niet meer kan, belde ik haar een paar dagen later: ‘Ik doe ‘t.’
Van repeteren kwam het niet. Op de dag zelf stonden we samen op het toneel met achter ons het Groot Niet Te Vermijden Orkest als begeleiders.
Op de foto van Bob Bronshoff is te zien dat ik er nogal wat werk van gemaakt heb. Zonder het aan Youp te zeggen had ik mij in jurk gehuld, de bretels zijn een verwijzing en dat ik geen borsthaar heb lijkt me ook een hint.
Het werd een gedenkwaardig optreden. De heren Visser en Heerschop waren bereid als beveiligingsmedewerker op de treden en ons ieder van een kant met lichte dwang op te brengen. Het grek aan repetitie was merkbaar maar niet hinderlijk.
Even tevoren was een nogal detonerende striptease-act opgevoerd, iets waarvan de heer Wiegman een heimelijk liefhebber was. Deze kunstenares toverde bij het uitkleden steeds opnieuw rode doekjes tot onze verbazing ergens vandaan. Tot slot, toen zij poedelnaakt voor ons stond, bleek er nog een in haar vagina te zitten.
Daarnaar verwijst het rode lint dat ik onder mijn jurk vandaan tover en dat inderhaast door Hella aan de gulp van mijn onderbroek was bevestigd.
We vielen elkaar na afloop snikkend in de armen en spraken af dat we niet het woord zullen voeren op elkaars begrafenis.
We waren er van overtuigd het hoogtepunt van de avond te zijn, maar die eer gold het eerder genoemde duo Waardenberg en De Jong die met een uiterst brutale act de heer Wiegman op de rand van een mentale instorting brachten door hem in een teiltje te zetten en dat vervolgens met betonspecie vol te storten.
De zaal was verbijsterd, de heer Wiegman ontredderd en Waardenberg en De Jong waren zich van geen kwaad bewust.