VN column 26 november 2017 – Freek signeerde in het Zaantheater
Na afloop van de gelegenheidsvoorstelling Reikhalzend Verlangen in het Zaantheater signeerde ik de voorbije week mijn boek met dezelfde titel.
Dat leverde talrijke herinneringen op.
Waarvan misschien wel de wonderlijkste van een man was die zei mijn co-confèrencier geweest te zijn op de schoolavond waarop ik mijn eerste succes vierde. Ik zou ook nog eens zijn moppen gestolen hebben.
In het programma vertelde ik een nogal verzonnen verhaal over meester Winkler die ik persoonlijk verantwoordelijk acht voor een leerprobleem dat me vier extra jaren HBS heeft gekost.
Net nadat ik het boek had getekend voor iemand die ook nog even zijn ongenoegen over deze meester gespuid had, stond zijn kleindochter voor me.
Directe confrontaties maken de mens milder.
Ik vroeg of hij een aardige grootvader was geweest en ze knikte. Ik hoopte dat ze zou losbarsten in een lofzang op de man die ik kende als een hardvochtig Bordewijk-personage. Dat zou blijken hij een groot verhalenverteller was geweest, een kei in ganzenborden en een begripvolle tussenpersoon die kon bemiddelen waar een kind geen raad wist.
Het kwam er niet van.
Ze wist van de reputatie van haar grootvader maar had daar zelf niet onder geleden.
Even later stond de dochter van bovenmeester Hendriks voor mijn neus. Ze was in de negentig.
‘Wat was er toch mis tussen jou en mijn vader?’ wilde ze weten.
‘Winkler.’ antwoordde ik.