VN column 12 januari 2018 – De balans en de schaal in #Metoo
Wat bezielde Catherine Deneuve en 99 hoogopgeleide, bevoorrechte Françaises te pleiten voor het mannenrecht om vrouwen lastig te vallen.
Immers wat is flirten anders?
Waarom acht zij en haar vriendinnen het nodig, in Le Monde nog wel, de #Metoo-beweging ervan te betichten mannen als sexbeluste monsters weg te zetten. Er zou, o ironie, sprake zijn van een heksenjacht.
Is het niet mogelijk je kop te houden tot er wat bereikt is? En niet midden in, of liever aan het prille begin van het nobele streven, een nogal noodzakelijke, elementaire verandering in het machtsverhouding tussen de sexen, de zaak al gaan nuanceren en relativeren.
Willen de madammen zich superieur tonen aan hun klagende zusters? Willen ze staande houden dat je een man kunt laat kruipen voor een armzalige zaadlozing? Suggereren dat vrouwen die zich laten verkrachten mietjes zijn die het spel niet kunnen spelen? Betogen dat de schoot van de vrouw een machtsmiddel bevat oneindig veel krachtiger dan een gespierd lichaam?
Snappen Catherien c.s niet dat de afhankelijkheid van de meeste vrouwen in onze samenleving minstens groot is als die van de armen van de rijken?
Dat er een mentaliteitsrevolutie nodig is om je als vrouw gelijkwaardig te voelen? #Metoo is een beweging die de balans zoekt. Ze leggen sinds kort een heel klein beetje gewicht in de schaal. Pas als de balans dreigt door slaan, de man de klos dreigt te worden, wordt het tijd je gewicht weer in de andere schaal te leggen.
Maar zover is het nog lang niet, Catherine Deneuve.