Het is boekenweek

Mensen die je een door jezelf geschreven boek schenkt zouden er goed aan doen bij het moment van overhandigen meteen te zeggen of ze het wel of niet gaan lezen. Dat voorkomt een hoop ellende bij schenker en ontvanger. 

En terwijl de schenker kinderlijk hunkert naar de eerste enthousiaste indrukken, legt de ontvanger het boek op een plek waar hij het minder vaak zal tegen komen. Vervelend.

Als schenker en ontvanger elkaar na maanden weer eens tegenkomen ontstaat er of een ongemakkelijk gesprek: ‘Ik heb je boek nog niet gelezen!’ 
“Geeft niks, voel je tot niets verplicht, er verschijnt ook te veel…..’, of de twee proberen elkaar te ontlopen. Sneu.

Een buurvrouw die ik bijna een halfjaar geleden trots mijn nieuwe boek schonk, duikt de laatste weken onder de vensterbank als ze mij ziet naderen. Pijnlijk.

De schenker die zo vol verwachting en ook overtuigd van de kwaliteit was, bekruipt geleidelijk het gevoel van een hinderlijke aandachttrekker te zijn die te pas en te onpas over zijn, al lang niet meer nieuwe, boek begint. Je probeert je eer hoog te houden door te vluchten in allerlei smoezen, (‘er komt ook veel teveel uit…!’) die verklaren waarom de ontvanger je vergeten lijkt. Tenenkrommend.

Een ontvanger kwam met een verpletterende tegenzet: hij gaf me zijn zojuist verschenen boek. Ik ben er meteen in begonnen. Het is niet zo goed.

Dodelijk.