The Busby Babes

(in herinnering aan duncan edwards)

toen nostalgie nog niet de schuilplaats
van de fantasielozen was
de televisie nog bij de buren stond
de europacup in de kinderschoenen
de lucht in een bal
met een veter bedwongen werd
voetbalden er alleen britten in engeland
voor een salaris dat in verhouding stond
met de geleverde prestatie

belgrado
verder ging europa niet
veel animo om op het continent te spelen
hadden de engelsen niet
arrogantie gemengd met pijnlijke herinneringen
aan hongaarse afstraffingen
hongaren die op hun beurt
door de russen werden vernederd
maar dat is geschiedenis
zeggen dat het vroeger beter was
is even onnozel
als iets van de toekomst verwachten

jonge spelers poetsten de schoenen
van de eerste elftal spelers
en de tribunes werden bevolkt
door jan met de pet
soms zat de koningin ertussen
om een beker te overhandigen aan
de aanvoerder van de winnaar
de leukste van het stel
zette steevast de deksel op zijn hoofd

bij manchester united
waren de spelers van het eerste elftal zo jong
dat ze hun eigen schoenen poetsten
voor de smeer zorgde matt busby
als ik hem even bij naam mag noemen
een vader voor zijn kinderen
duncan dennis bobby tommy

münchen 6 februari 1958
vliegtuigen stegen op en landden weer
ik schrijf dit op voor wie niet zelf wil googelen
en hoewel het mijn vak is
wil ik het niet dramatischer maken dan het is
maar als het een vliegtuig
twee keer niet lukt op te stijgen
is een derde poging dan nog te billijken
aan de andere kant
er komt een moment
dat het je allemaal niet meer kan verdommen
dat je naar huis wil
en zaterdag alweer uit aston villa
this maybe death but i’m ready
je kunt niet alles op de speler schuiven
die zijn paspoort kwijt was
waardoor ze een uur later uit belgrado vertrokken
kinderen waren het kleuters babies
christ we won’t make it
riep de eerste piloot
all flights cancelled
we’re flying tomorrow
telefoneerde de meest veelbelovende naar huis
little did they know
de keeper redde wie er te redden viel

mijn vader die zich bij de dood
van zijn tweelingbabies groot gehouden had
zat heftig te slikken bij de buren
toen honderdduizend man in wembley
abide with me meezongen
voor de aftrap van de bekerfinale
die de resterende busby babes
god only knows how
hadden weten te bereiken
de stormram van bolton wanderers torpedeerde
the hero of munich
om er twee nul van de maken
dat was voor mijn vader
zelf keeper de druppel
het was de eerste en de laatste keer
dat ik hem zag huilen

voetbal en toeval zijn verbonden
als oorlog en lot
het zijn de verhalen
niet de wedstrijden
laat staan de overwinningen
het is de passie die ons meesleept
het onbegonnen werk
het onvoltooide leven
het lijden
dat geen naam mag hebben