Freeks Twitteravonturen#9

Gisteren twitterde ik iets over Michel van der Plas, namelijk dat hij dood was. Dat kwam mij op een schrobbering te staan. Het zou hier om oud nieuws gaan.

Pas als ik ter plekke de heer Van der Plas zijn laatste adem had zien uitblazen en daar stan te pede een tweet aan had gewijd, had ik recht van tweeten gehad.

Nu ben ik het wel met de reageerder eens dat de meeste tweets voorkomen hadden kunnen worden als nog eens goed over de noodzaak ervan was nagedacht, maar ik voegde er aan toe: ‘een groot tekstschrijver uit de tijd dat het cabaret nog uit scenes en liedjes bestond’. Dat was mijn laatste eerbewijs aan Michel van der Plas om wiens Frater Venantius in de vertolking van Wim Sonneveld ik me tranen heb gelachen.

Ander reacties kreeg ik op mijn aanprijzing van een stuk in de Volkskrant. Op de opinie-pagina schreef Janneke Bazelmans dat je best kritisch mag zijn over vaccinatie. Het was behoorlijk genuanceerd. Het ging haar voornamelijk om duidelijk voorlichting wat er zoal in het vaccin zit, de schimmige relatie tussen overheid en pharmaceutische industrie en het blinde vertrouwen waarmee wij onze gezondheid in handen van de overheid leggen. Verbaasde reacties hierop.

Marcel Bekkenk was het er niet mee eens. Hij vindt het een tendentieus stuk: ongefundeerd en gevaarlijk. Angst zaaien is polio en mazelen oogsten, merkt hij op. En besluit met: #vaccinatie is zegen

Dat vinden wij, Janneke en ik, ook Marcel, maar je mag je toch wel een paar dingen afvragen?

Is er ooit een degelijk onderzoek gedaan naar de gang van zaken rond de Mexicaanse Griep en de draconische maatregelen die volgden? Indertijd merkte ik, toen ik een paar vragen aan de heer Coetinho van de RIVM stelde dat men er daar niet zo veel behoefte aan heeft. Het gaat allemaal om ons welzijn, dat mag wat kosten en daar moeten we niet over zeuren.

Een van de grootste gevaren van de huidige zorg is het blind geloof en het onbetwist vertrouwen in statistieken. De pharmaceutische industrie doet er zijn voordeel mee. Intussen wordt er in ziekenhuizen nog snoep verkocht, cola geschonken en wordt Ronald McDonald een kindervriend genoemd.

Op de lagere school zag ik bij de kinderen op hun bovenarm een merkwaardig litteken. Het bleek van een inenting gekomen. Ik vroeg mij moeder waarom ik dat niet had. Ze zei dat dat kwam omdat ik niet ingeënt was. Ik heb twee nachten niet kunnen slapen. Een week later had ik de mazelen. Die gingen ook weer over trouwens.