Au!
iemand stuurde mij het liedje dat ik een kleine dertig jaar geleden voor zijn dochter schreef
Als ik eens een keertje struikel
mij een buil val roep ik: Au!
ren ik huilend naar mijn papa
die omhelst en troost mij gauw
als ik eens een keer een klap krijg
van een vriendje op mijn kop
roep ik: au! ren naar mijn mama
die doet er een kusje op
de natuur krijgt zulke klappen
dat de aarde er van beeft
de mensen hakken kappen boren
maaien in op al wat leeft
daarom kinderen troost de wereld
omhels haar ze is bont en blauw
ze heeft geen papa en geen mama
de natuur die roept geen au!