Brons

Onder de foto’s staat een recensie van Janna van Zon.

[Klik op een foto om een slide-show te openen.]

De bronzen beelden van Hella de Jonge (Janna van Zon)

Brons heeft op zich een enorme zeggingskracht. Doch wanneer Hella de Jonge het materiaal verwerkt krijgt het een dimensie meer. Dat heeft in de eerste plaats te maken met de orginele wijze waarop zij het materiaal gebruikt. Maar het heeft ook te maken met de voorstelling, het theatrale. Zij toont daarmee een moed die haar onderscheid van vele andere kunstenaars. Het op deze wijze omgaan met emotie heeft alles te maken met haar manier van kijken naar de dingen om haar heen en de betrokkenheid met de wereld. Het is een leefwijze die haar zeer eigen en daarom zo oorspronkelijk is.

Nergens maakt zij het zichzelf gemakkelijk. Dat wat in haar hoofd zit, wil zij ook zoveel mogelijk tonen aan derden. Vanuit een aantal visies worden de meerdere kanten van de gedachten benaderd. Het levert telkens weer een interessant beeld op. Waarin de beschouwer een feest van herkenning kan gewaarworden.

Hella de Jonge heeft de mensen veel te vertellen. Voor een deel zal dat zeker komen omdat zij veel gereisd heeft. Alle opgedane indrukken in den vreemde spelen een belangrijke rol bij de uitbeelding van de sculpturen. Maar Hella bezit ook het talent om van het kleinste detail iets groots te maken. Haar filosofische wijze van denken is daar mede debet aan. Daarom kennen de bronzen van Hella een universele kracht.

Een duidelijk voorbeeld daarvan is ‘Wedergeboorte’. Het prachtige compact uitgevoerde beeld toont naast de beklemming ook de bevrijding. Het laat het verscheurde van de mens zien. Maar ook de eenwording. De hand wordt boven het hoofd gehouden als bescherming. Of is deze bedoeld als het zwaard van Damocles? Dan is er het verschil tussen de linker- en rechterhelft die zo in elkaars verlengde liggen. Met het complementaire in het midden. Het hoofd verrijst uit een symbolische aarde waarin enkele plooien en deuken zijn weergegeven, doch op zo een wijze dat uiteindelijk de harmonie overwint. De ‘Wedergeboorte’ geeft de mens de ruimte om te kiezen hoe naar het beeld te kijken of te interpreteren en ook om te blijven fantaseren en te dromen.

De kunstenares laat zien dat de mens in staat is een eigen weg te bewandelen. Niets wordt afgedwongen, er wordt slechts gesuggereerd en dat maakt het sculptuur tot een bijzonder beeld.

Op een totaal andere wijze is het beeld ‘Theater’ uitgevoerd. Hier is het compacte losgelaten en wordt de openheid getoond. Het brons is nu in repen gegoten en geeft een bepaalde mate van speelsheid weer. Maar zoals bij alle beelden van Hella de Jonge is ook hier weer de andere kant. Het beeld toont ook de kwetsbaarheid van de mens. De duidelijke behoefte aan contact. De uitgestrekte armen vragen om aangeraakt te worden, tegelijkertijd is er het afweren. De taal van de opgerichte handen laten dat op een ontroerende wijze zien. Ook in de houding van de twee figuren is het verlangen en de angst zo duidelijk zichtbaar. Het is de vrede en de oorlog, de vreugde en de pijn die onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn.

Hella de Jonge toont zich in haar beelden een realist. Door haar manier van zien leert zij de mensen kijken en beseffen dat de wereld het bestaan verdient.